Nathalie Hennis: Licht & Lichaam.

Nathalie Hennis

Nathalie Hennis (1986) studeerde af aan De Nederlandse Fotovakschool en combineerde twee passies: fotografie en cricket bij de Nederlandse selectie.

Nu focust ze zich volledig op fotografie. De kracht van keuzes maken resulteerde in onder andere een prachtige naaktkalender van het Amsterdamse dames cricketteam en een borstverkleining.

Fotografe en voormalig professional cricketspeler Nathalie Hennis was zich er al vroeg van bewust dat ze anders naar haar omgeving keek.

Ben je om die reden gaan fotograferen?

Een bepaalde lichtval of sfeer vingen mijn blik al als jong meisje, en ik realiseerde me dat anderen het niet opmerkten. Ik wilde dit delen, en zo ontstond mijn passie voor fotografie. Mijn beste vriendin wilde model worden. Samen konden we middagen bezig zijn om ideeën uit te werken. Onze dromen zijn voor ons beiden uitgekomen. Ik ben fotograaf, en zij heeft de wereld bereisd als model. Door de jaren heen heb ik haar veel geportretteerd. Ze is mijn muze, en zo heet ook een van mijn series met haar portretten: Muze.

Je bewerkt je foto’s soms met verf of ecoline. Waarom doe je dat?

Zoals de meeste fotografen werk ik digitaal, maar ik heb old school leren fotograferen in Italië. Met een analoge camera. ‘s Ochtends kreeg ik Italiaanse les, en ‘s middags dook ik van drie tot zes uur de doka in. Dat vond ik magisch. Dan haalde ik in het donker het rolletje uit het apparaat en ging ik aan de slag met het chemische proces, en zag ik de beelden langzaam verschijnen in het fixeerbad. Toen ik voor het eerst mijn eigen foto zag verschijnen dacht ik: Ja dit is het! Dit is wat ik moet en wil doen. Het was een keerpunt. Dat handwerk mis ik soms, en daarom bewerk ik mijn vrije werk zodat het beeld voor mijn gevoel meer gaat leven. Ik bewerk ze met houtskool, verf, ecoline, koffie of ik gebruik collage technieken en daarmee houd ik het contact in stand dat een fotograaf heeft met zijn foto.

Je combineerde fotografie met cricket spelen op hoog niveau. Hoe deed je dat?

Nadat ik afstudeerde, heb ik even heerlijk ongestructureerd geleefd. Naast fotograferen had ik verschillende baantjes en speelde ik cricket op hoog niveau. Ik reisde het hele land door, en trainde veel. Het was een productieve chaos waar ik me goed bij voelde. Tegelijkertijd was ik echter op zoek naar wat mij als persoon en als fotograaf dreef en wat ik wilde vertellen en laten zien.

Kun je dat omschrijven met de kennis die je nu hebt?

Wat ik zie, wil ik delen. Ik wil de gelaagdheid in mijn blik vastleggen in mijn werk. Soms leg ik de nadruk op esthetiek en soms meer op karakter. Dat is mijn speelveld. Lang vond ik het puur esthetische beeld belangrijk, daar was ik ook steeds naar op zoek. Hoewel ik technisch goed ontwikkeld ben, vind ik dat de techniek de sfeer niet moet overnemen. Om die reden heeft modefotografie mij altijd wat meer getrokken. Hierin kan je veel meer met sfeer, vorm en compositie spelen.

Je bent ook een gepassioneerde portretfotograaf. Wat is daarin je focus?

Ik zie altijd het mooie in mensen. Bij portretten ligt bij mij de focus op een karakteristiek en persoonlijk beeld. Een goed portret is een beeld waarnaar je wilt blijven kijken. Iets wat je niet makkelijk los laat. Het moet je vasthouden en terugtrekken. Wat ik zoek, is de kwetsbaarheid in mensen, maar niet dat die kwetsbaarheid een zwak beeld maakt, maar juist een open beeld. Dat beeld zie ik ook als de uiting van de verbinding die ik op dat moment met iemand heb. Met mijn fotografie weet ik de schoonheid uit mensen te halen. Schoonheid ligt soms ook in ‘imperfectie’, ik houd van de mens zoals die is. Inmiddels kan ik met overtuiging zeggen dat ik inderdaad een portret- en modefotograaf ben met een eigen signatuur. Mijn laatst verschenen Ladies Cricket Calender met naaktportretten van mijn teamgenoten zie ik als een voorbeeld daarvan.

Nathalie Hennis
Nathalie Hennis

Is het lijnenspel dat je met een bepaalde lichtval creëert jouw signatuur?

Fotografie is vastleggen van licht. Elke fotograaf heeft daarin zijn eigen stijl. Ik kijk heel goed naar iemand die ik ga portretteren. Dan zijn er twee vragen belangrijk: Wat wil ik laten zien en met welk doel? Dan zoek ik naar het meest passende licht op het juiste moment. Meestal is dat ook het meest flatteuze. Hoe je licht laat vallen en schaduw creëert is afhankelijk van zaken als gezichtsstructuur en hoe diep de ogen liggen bijvoorbeeld. Mijn lichtval maakt mijn werk eigen, ja. In de naaktportretten van de cricket dames heb ik daardoor laten zien dat een naakt vrouwenlichaam een spannend lijnenspel is, en niet plat naakt. Dat spreekt veel minder tot de verbeelding in mijn visie.

Hoe kwam je op het idee om je teamgenoten naakt te portretteren?

Ik wilde cricket op de kaart zetten op een aansprekende manier. Daarnaast wilde ik laten zien hoe prachtig vrouwen zijn in welke vorm of leeftijd dan ook. Er is vaak een standaard beeld van wat mooi is, althans… dat is wat vrouwen zelf denken, waar ik mezelf ook wel eens op betrap als het gaat om mijn zelfbeeld. Vorig jaar september heb ik, na jaren tegen mezelf gezegd te hebben dat ik mezelf moet accepteren zoals ik ben, een borstverkleining ondergaan. Dit is een van de belangrijkste, zo niet dé belangrijkste, beslissing geweest in mijn leven.

Hoe heeft het je persoonlijk beïnvloed?

Het beïnvloedde mij zowel fysiek als mentaal. Het is zo ongelofelijk belangrijk om goed in je vel te zitten. Dat besef is pas sinds de operatie heel diep tot me doorgedrongen. Sinds de borstverkleining merk ik dat ik meer op de voorgrond durf te treden en meer mijn stem kan laten horen. Zo heb ik de keuze gemaakt om volledig voor fotografie te gaan, kan ik veel beter communiceren met de mensen met wie ik werk en ben ik een beter persoon voor mezelf en de mensen om mij heen. Ook kan ik nu veel meer sporten doen die ik anders aan me voorbij zou laten gaan. Maar ook de bijzondere ervaring dat een paar vrienden zeiden: ‘Het is ons niet eerder opgevallen maar we zien nu meer van jou.’ Dan realiseer je je even hoe belemmerend grote borsten kunnen zijn, ook in beeldvorming en communicatie. Te bizar voor woorden, maar wel de realiteit.

En vanuit het perspectief van de fotograaf?

Als fotograaf ga ik nu, anders dan voor de borstverkleining, met veel meer overtuiging te werk. Natuurlijk speelt de ervaring die je door de jaren heen opbouwt, daarin ook een rol. Maar los daarvan kan ik nu beter mijn koers bepalen omdat ik lekkerder in mijn vel zit. Dat helpt me bij mijn creativiteit. Mijn beelden ontstaan nu ook vanuit een sterke doelgerichtheid, zo voelt het in ieder geval. Dat komt van diep binnen in mij. Ik weet precies wat ik wil vertellen in mijn beelden, het zoekende is eraf. Ik merk dat ik ook als fotograaf ben gegroeid dank zij de operatie. Dat is een geweldig gevoel.’ Nu op naar het volgende project met bijzondere naaktportretten.

Wie staan er boven aan je lijstje?

Ik speel momenteel met een aantal ideeën. Een hiervan is een serie portretten waarin zichtbaar is dat er iets van een ingreep plaatsgevonden heeft. Mijn eigen herstel van de borstverkleining is de drijfveer. Wie er hoog op mijn lijstje staan voor een naaktportret? Ik vind Carice van Houten adembenemend. Maar wat ik ook heel leuk zou vinden is om iemand die standaard afgebeeld wordt als stoeipoes, in een heel ander licht te laten zien. Door middel van een naaktportret.

Wil je meer informatie over Nathalie Hennis of een samenwerking aan willen gaan? Kijk dan eens op nathaliehennis.nl en volg haar op Instagram (@nathaliehennis)