Endometriose, een onzichtbare ziekte

Niemand begreep waarom ze altijd last minute af zei, niemand begreep waarom ze met een regelmaat ziek was, niemand begreep waarom er een kindje werd geadopteerd. Ze was 30 jaar toen er endometriose werd gediagnosticeerd, na jarenlange buikkrampen. Nu is ze 15 jaar verder en merkt ze dat ze nog steeds last heeft van het trauma van toen: de onzichtbare ziekte die haar hele leven beïnvloedde en haar toekomst zou bepalen. Tot op het punt dat de pijn zo heftig was, dat ze niet meer zou willen leven. Maar niemand begreep het, want niemand zag het.

En dat onbegrip is naast de pijn en de lichamelijk onderzoeken nog het meest traumatisch voor haar geweest. Het onbegrip van anderen, het oordeel van anderen. Zowel in haar sociale kring, als binnen haar werk heeft het bijna al haar keuzes beïnvloedt, zonder dat anderen daar vanaf wisten.  Ze kromp ineen als iemand in de nabije omgeving zwanger was, keerde zich af als ze een klein baby’tje zag. Ze trok zich telkens verder terug, om de pijn die ze bleef voelen te vermijden. Ook binnen haar relatie.

Ze meldde zich aan omdat ze weer wilde vrijen met haar man. Haar baarmoeder was inmiddels verwijderd en de buikpijnen waren minder intens. De afgelopen 15 jaar had ze angsten en stemmingsklachten ontwikkeld, ze had voortdurend lichamelijke klachten en ze voelde zich enorm schuldig naar haar man toe.  Ze vertoonde een beeld van PTSS, niet omdat ze misbruikt was, maar van al die fysieke onderzoeken in het ziekenhuis. Al die pijn die ze had gevoeld: rationeel wist ze dat de artsen haar wilde helpen, maar emotioneel ging het over al haar grenzen heen. De seksuele problemen waren wel aanwezig, maar leken een gevolg te zijn van de endometriose en haar trauma.

Na drie EMDR (traumatherapie) sessies opende zich een wereld voor haar. Ze was minder angstig, voelde de liefde voor haar (geadopteerde) zoontje veel intenser, ze was dankbaar voor haar man, was veel meer in contact met haar eigen gevoel en bovendien was ze zonder problemen gaan sporten met twee zwangere vrouwen. Met behulp van een bekkenfysiotherapeut leerde ze vervolgens weer om met haar man te vrijen.

Laten we niet onderschatten wat de impact van pijn kan zijn, hoe slopend endometriose is, maar ook hoe intens het verdriet van het ongewenst kinderloos zijn is. Ze houdt zielsveel van haar zoontje, maar ze heeft nooit zwanger kunnen zijn. Een trauma mag bestaan, naast het stukje dankbaarheid voor haar zoon en man in haar leven.