Ieder mens is uniek, zo blijkt maar uit de diversiteit van gedachten en gevoelen die mensen in beweging zetten. Daarom is het ook zo belangrijk om nooit van tevoren al een oordeel te vellen over iemand. Maar naast dat unieke aspect, zijn we toch ook gewoon allemaal mensen die naar dezelfde gewoonten bewegen of dezelfde valkuilen hebben.
Zo lijkt het soms alsof je met iedereen eenzelfde gesprek voert in de therapieruimte. En zo gaat het de afgelopen weken met een regelmaat over het thema acceptatie: kan je accepteren dat het nu is zoals het is, zonder in strijd te zijn met jezelf? Kan je accepteren dat iets is, zoals het is, zonder je voortdurend af te vragen waarom het zo is gekomen? En kan je iets accepteren zonder jezelf of de ander telkens van alles te verwijten over wat je anders had kunnen doen?
En accepteren dat iets nu is zoals dat het is, betekent ook niet dat het zo zal blijven. Het betekent alleen dat je het voor nu kan accepteren zoals dat het is, om vervolgens in gesprek te gaan om te kijken wat er anders kan. En dat betekent niet dat het zo blijft, of dat je er blij mee moet zijn, maar het heeft geen enkele toegevoegde waarde om ermee in strijd te zijn. Het is namelijk ook zoals het is. Punt. En dat is rot, maar onvermijdelijk.
Zolang je het namelijk niet accepteert, maar in strijd blijft met de situatie, met jezelf, kan je niet groeien. De strijd met jezelf win je namelijk niet.
De strijd met jezelf, als je bijvoorbeeld geen gehoor wil geven aan je burn-out. Je moet dan rust nemen en grenzen stellen, en juist dit zijn vaak de valkuilen van mensen die in een burn-out geraken.
De strijd met je zelf en je eigen lichaam, als je maar niet van je erectieklachten af komt, maar er ondertussen vooral heel veel schaamte en angst omheen is gegroeid, zonder adequate hulp te vragen.
De strijd met jezelf, of met elkaar, als je binnen een samengesteld gezin elkaar vooral verwijt dat er dingen niet soepel lopen, maar er samen niet uit komt.
Er zit een kracht in het accepteren van een situatie, niet om je er vervolgens in te berusten, maar om de zinloze strijd op te geven en de kracht te vinden in herstel en groei.
