‘De vrouw die meisjes aan de sterren leverde.’
Marlon Brando, Muammar Gaddafi, Charles de Gaulle, verschillende leden van de familie Rothschild, en zelfs John F. Kennedy. Wat hebben deze mensen met elkaar te maken? Behalve beroemdheden zijn het allemaal mannen voor wie de in 2015 overleden Madame Claude de meest exclusieve call girls, de zogeheten ‘Claudettes’, regelde. Volgens haarzelf, althans. Verschillende bronnen die haar kenden vertellen echter dat Claude een expert was in het opwerpen van fantasierijke maar weinig waarheidsgetrouwe claims. Ook William Stadiem, die haar nooit gepubliceerde biografie schreef, stelt dat Claude een ‘legende vol geheimen’ was. Wat er allemaal precies afspeelde in het bordeel van de deftige Franse madam zullen we misschien nooit precies weten. Wat we echter wél kunnen is smullen van de kleurrijke verhalen rond deze illustere cultfiguur.
Veelzijdig verleden?
‘There are two things that people will always pay money for – food and sex. I wasn’t any good at cooking.’ Deze fameuze uitspraak van Madame Claude is kenmerkend voor haar ontwikkeling tot Europa’s beroemdste hoerenmadam. Met haar legioen high class escorts, die tot de duurste prostituees ter wereld behoorden, heeft ze immers aardig wat francs verdiend. Voordat Claude in de jaren zestig van de vorige eeuw haar imperium van exclusieve prostitutie opzette, had ze echter al het één en ander meegemaakt. In haar eigen geschreven biografie Madam, die in 1994 verscheen, doet de als Fernande Grudet geboren Claude haar verleden uit de doeken. Zo schijnt ze opgeleid te zijn in een klooster en is haar zakelijk instinct voor het eerst van pas gekomen in het huis-aan-huis verkopen van bijbels. Ook vertelt Claude in het boek over haar rol als verzetsheld in de Tweede Wereldoorlog. Ze zou gevangen zijn geweest in kamp Ravensbrück, waar ze het leven redde van het nichtje van Charles de Gaulle. De BBC en Independent zeggen dat dit verhaal ontkracht wordt in een Franse documentaire uit 2010, die inmiddels helaas onvindbaar lijkt. Spectator columnist Taki Theodoracopulos, die ooit klant was van Claude, gaf aan William Stadiem toe dat hij haar tatoeage van een nummer had gezien, die zij in een concentratiekamp zou hebben gekregen. Hij is er echter zeker van dat ze niet in het verzet zat, maar dat ze hooguit in het kamp had gezeten omdat ze Joods was. Bovendien was Auschwitz het enige kamp waar tatoeages werden gebruikt. En de verkoop van huis-aan-huis bijbels? Het lijkt Stadiem waarschijnlijker dat ze haar lichaam verkocht.
De begeertes van beroemdheden
Hoe dan ook: gebrek aan ambitie kun je Madame Claude niet toeschrijven. Ze was een pionier op het gebied van call girl prostitutie, waarbij de cliënten niet naar een bordeel hoefden, maar het meisje op bezoek kregen, op een locatie naar keuze. En wát voor cliënten. Vanuit het chique Parijse 16e arrondissement stuurde ze haar jonge dames (en een enkele jongen) alleen naar de rijkste en bekendste mensen. Zo vertrouwde Claude aan Stadiem toe dat de voormalige president John F. Kennedy op zoek was naar een lookalike van zijn vrouw Jackie, maar dan ‘hot’. Volgens Claude heeft ook Jackies tweede echtgenoot, de Griekse magnaat Aristoteles Onassis, weleens een bezoek aan haar gebracht, met verzoeken die zelfs Claude ongebruikelijk vond. De Italiaanse Fiatbaas Gianni Agnelli schijnt bij Claude zelfs een heuse orgie besteld te hebben. Ook onder de leden van de Britse Travellers Club aan de Champs-Élysées waren de dames van Claude populair, vanwege hun beeldschone en koele voorkomen. Het uurtarief van de dames steeg en steeg. Ondertussen werd Madame Claude in toenemende mate zelf een beroemdheid die de aandacht trok op feestjes.
‘Une femme terrible’
Wat schoten de call girls er zelf eigenlijk mee op? Claude koos voornamelijk jonge mislukte actrices en modellen uit met een Scandinavisch uiterlijk: lang en blond. De madame zorgde ervoor dat haar jeunes filles er altijd perfect uitzagen: knap gekapt en goed gekleed. Haar favorieten noemde ze haar ‘zwanen’. Dat waren de meisjes die wel tienduizend dollar op een dag konden opbrengen. Ogenschijnlijk verwende ze haar gunstelingen: ze kregen juwelen, dure kleding en zelfs verschillende vormen van plastische chirurgie. Claude vertrouwde haar biograaf toe dat ze een aardig aantal van deze zwanen gekoppeld had aan mannen met veel geld en een goede naam.
‘Wederzijdse hulp’ noemde ze dat. Was Claude dan eigenlijk een soort weldoener voor deze meisjes? Totaal niet, volgens actrice Françoise Fabian, die Madame Claude speelde in de gelijknamige film uit 1977. Fabian beweert dat de madam zowel mannen als vrouwen verachtte, ze was een echte femme terrible. Claude zag mannen als portemonnees en vrouwen als gaten, volgens de actrice. Ze stelde zich op als een slavendrijver: als ze een meisje aannam stak ze haar eerst in de schulden door al die dure dingen voor haar te betalen. Vervolgens moest het meisje werken tot ze de madam terug kon betalen. Ook Hollywood correspondent Dany Jucaud beaamt dit beeld en noemt Claude verdorven. Ze leek alleen geïnteresseerd te zijn in geld. Als ze niet genoeg geld kreeg was ze bikkelhard. Volgens columnist Taki was het echter niet zo eenzijdig. In zijn ogen gaf Claude de meisjes de kans om te klimmen op de sociale ladder. Het was een eer om een ‘Claudette’ te zijn, vindt hij.
Door het oog van de naald
Prostitutie was op zichzelf niet illegaal in Frankrijk, maar het opstrijken van commissie door de madam wel. Toch wist Madame Claude, op een akkefietje wegens belastingontduiking in de jaren zeventig na, lange tijd uit de sterke arm der wet te blijven. Dankzij haar beroemde en invloedrijke contacten genoot zij tot op een zekere hoogte bescherming ten opzichte van de politie. Uiteindelijk waren het Claudes hoge eisen aan haar call girls die toch tot een arrestatie leidde in 1992. Een meisje dat door Claude te zwaar was bevonden om voor haar te werken –Claude vond dun zijn erg belangrijk- nam wraak door een informant te worden voor de Parijse zedenpolitie. Martine Monteil, het hoofd van de zedenpolitie dat met haar blonde haren en designerkleding grappig genoeg op een oudere Claudette leek, hield Madame Claude al ruime tijd in de gaten en zag haar kans. Na zes maanden in voorarrest werd Claude veroordeeld, maar ook meteen weer vrijgelaten onder het mom dat ze haar tijd al had uitgezeten. Sylvette Balland, een vroegere vriendin van Claude, beweert dat de straf beperkt was omdat de overheid voor een schandaal vreesde. Bij haar vrijlating stond er naar verluid een splinternieuwe Fiat van baas Agnelli klaar. Na haar vrijlating verhuisde Claude naar de Franse Rivièra, waar ze de laatste jaren als kluizenaar leefde. Madame Claude noemde de eenzaamheid toen ‘een vriendin’. Zou ze ook de lichamelijke liefde niet hebben gemist? Volgens Balland niet. Madame Claude had namelijk een hekel aan seks.
