Als het houden van op is

Ze waren al 20 jaar samen en voor de buitenwereld leek het het perfect plaatje: 4 kinderen, allen goed in hun sport en goed in het leren. Hun ouders hebben mooie banen en ze maken mooie reizen. Maar wat je vanaf de buitenwereld niet ziet is een patroon tussen hen dat zich in de afgelopen 20 jaar heeft ontwikkeld, eigenlijk al vanaf de eerste dag dat ze samen kwamen. Eerst leek het onschuldig, maar nu na 20 jaar weerhoudt het hem ervan nog echt van haar te kunnen houden.

Hij is een man die niet van conflicten houdt en zo ontwijkt hij alles dat maar tot spanningen kan leiden. Daardoor was hij vanaf dag 1 het gesprek uit de weg gegaan als hij iets wilde binnen de relatie, waarvan hij dacht dat zij het niet goed zou vinden. Het kon gaan om een avondje naar de kroeg met zijn vrienden, nog even een uurtje in zijn eentje tv kijken terwijl zij al ging slapen, of een middag alleen naar buiten om een frisse neus te halen. Bij al dit soort dingen, zou zij er last van hebben als hij gehoor zou geven aan zijn behoeften. Het zou immers betekenen dat zij alleen thuis was met de kinderen, alleen zou gaan slapen of er op een andere manier ‘last’ van zou hebben. Maar wat vooral lastig was, was dat hij de aanname deed, telkens weer, dat zij er last van zou hebben. En omdat het gesprek aangaan voor hem te lastig was, besloot hij maar om niets te vragen of aan te geven.

Hij dacht elke keer weer dat het makkelijker zou zijn als hij het niet zou aangeven, als hij niet zou zeggen wat zijn behoeften waren. Maar nu komt hij erachter dat het uiteindelijk de moeilijkste situatie schetst, namelijk dat hij het zijn vrouw kwalijk neemt dat hij niets van haar mag.

Hij kan oprecht zeggen dat hij voelt dat zijn vrouw hem niets gunt en als iets hem echt dierbaar is, geeft hij het op zonder het met haar te overleggen, of we oefenen het gesprek binnen een sessie waardoor hij de woorden vindt om het gesprek aan te gaan. Vervolgens is hij in de thuissituatie met zijn vrouw echter zo onhandig in het aangeven van zijn eigen behoeften, dat er vrijwel altijd een conflict volgt: en laat dit nou net weer een teken voor hem zijn dat hij het gesprek dus beter niet had kunnen aangaan. Overigens wil hij niet dat zijn vrouw betrokken wordt bij de sessies, omdat hij dan ook in de vermijding schiet.

En weet je wat nou het meest lastige is in dit alles? Zij heeft nooit gezegd dat hij zijn behoeften niet mag aangeven. Hij heeft nooit aangegeven dat zijn behoeften anders waren dan dat ze al worden voorzien binnen hun leven. En nu, 20 jaar later, is het houden van op. Omdat hij altijd heeft gedacht, dat er geen ruimte was voor zijn behoeften, en ze dus maar nooit heeft aangegeven.

Aangeven wat je nodig hebt binnen een relatie is zo ontzettend belangrijk. Want als jij niet goed voor jezelf zorgt, kan je op den duur niet meer goed voor je relatie zorgen.