Marijn is 32 jaar oud en is geboren als man, maar soms voelt hij zich een zij. Marijn is al zijn hele leven zoekende naar het evenwicht tussen zijn mannelijke en vrouwelijke kant.
‘Ik beschouw mezelf op de eerste plaats een travestiet. Dat vind ik een lelijk woord; het roept extravagante beelden op, die niet bij mij passen. Gender fluïde, dat letterlijk iets is als vervloeiing van geslachten, is misschien een betere omschrijving, maar het is niet zo dat ik per se een officiële benaming wil vinden. Ik ben als man geboren, maar soms voel ik mij meer een vrouw en kleed ik me ook zo. Op die momenten wil ik me zo overtuigend mogelijk presenteren. Ik epileer dan mijn baard met een pincet, lak mijn nagels en draag borstprothesen.
Als kind voelde ik me al aangetrokken tot het vrouwelijke. Ik wilde een meisjesnaam, een meisjeskapsel en was bevriend met meisjes. Mijn lievelingstrui was roze en ik vond het leuk om meisjeskleding te dragen. Mijn ouders probeerden dat te ontmoedigen. Vooral mijn vader, die zichzelf omschreef als “een echte kerel”, wees mijn uiterlijk af. Hij maakte vaak opmerkingen over mijn lange haar. Daar probeerde ik me niks van aan te trekken.
‘Ik vind er niet veel aan om me als man te kleden, maar het is wél praktisch.’
In de puberteit begon ik mij zorgen te maken over mijn vrouwelijke uiterlijk. Ik vond dat ik er raar uitzag. Ik wilde graag leuk gevonden door meisjes, wilde ergens bij horen en gaf mijn vrouwelijke kant minder aandacht. Na mijn afstuderen nam mijn zelfvertrouwen toe en durfde ik mijn vrouwelijke kant weer te onderzoeken en uit te drukken in het dagelijks leven. Dat zou iedereen die hier behoefte aan heeft moeten kunnen doen, zonder meteen in een hokje geplaatst te worden.
De behoefte om mijzelf om te toveren tot vrouw komt en gaat. Het gedoe dat ik zou kunnen krijgen in mijn omgeving en of dat me het waard is speelt daarin ook een rol. Als ik uit ga vind ik het leuk om uit te pakken met een opvallende jurk en lippenstift, maar vanwege de minder fijngevoelige reacties loop ik overdag niet zomaar in vrouwenkleding over straat. Ik vind er niet veel aan om me als man te kleden, maar het is wél praktisch. Als man kan ik mijzelf anoniem in het openbaar vertonen en dat kan veilig en prettig voelen.
‘Ik wil gewoon mezelf kunnen en mogen zijn.’
De vraag of ik mij een vrouw voel kan ik niet beantwoorden, omdat ik als man ben geboren. Toen ik een tijd terug intensief bezig was met het ontdekken van mijn vrouwelijkheid, had ik de hevige wens om vrouw te worden en heb ik hormoontherapie overwogen. Maar ik ben voorzichtig: dat ik een vrouwelijke kant heb wil niet zeggen dat ik hier per se iets mee moet doen. Ik wil gewoon mezelf kunnen en mogen zijn. Ik wil mijn vrouwelijke en mijn mannelijke kant accepteren en in evenwicht houden. Hoe dat kan is nog een zoektocht; ik probeer een patroon te ontdekken in mijn gevoelens en mijn ervaringen te vergelijken met die van anderen. Transseksualiteit en alle mogelijkheden op medisch gebied staan de laatste tijd volop in de aandacht, maar over alternatieven voor ingrijpende behandelingen wordt nauwelijks gesproken. Ik wil graag met een psycholoog over mijn gevoelens praten. Ik wil blij zijn met mezelf en mij gezond, vrij en mooi voelen.’
