Borsten: Mag ik ze alstjeblieft bedekken?

Borsten zijn voor veel vrouwen een bron van onzekerheid aan hun lijf. Sommige kiezen ervoor om deze onzekerheid te omarmen, terwijl anderen de keuze maken om er wat aan te laten doen. Weer ander vrouwen hebben geen andere keus dan zich te laten opereren. Wij gingen op zoek naar vrouwen  die een bijzondere relatie hebben met hun borsten. Morgan is 29 jaar en heeft een jaar geleden een borstverkleining ondergaan.

Al van jongs af aan was ik gezegend met een grote cup. Om specifiek te zijn een G cup. Hierbij kwamen alle lichamelijke ongemakken mee maar ook ongewenste blikken en aandacht. Om die laatste reden heb ik de eerste jaren van mijn puberteit volledig doorgebracht in grote losse truien. Het heeft me jaren gekost voor ik me daar overheen kon zetten en me thuis voelde in mijn eigen lichaam.

Echt helemaal thuis voelde het nooit. Door de grootte hingen ze vrijwel meteen en daar was ik me pijnlijk bewust van. Als het even kon deed ik mijn BH zo min mogelijk uit en als ik naakt was hield ik ze omhoog met mijn handen. Daarnaast had ik al snel last van hoofd- en rugpijn. Dat allemaal samen was de reden voor mijn eerste contact met een plastisch chirurg toen ik 18 was.

De conclusie toen was dat ik te jong was voor een verkleining en dat ik nog andere opties had om uit te proberen. De jaren die daarop volgden ben ik afgevallen (zonder succes), heb ik fysiotherapie gehad (zonder succes), en heb ik een positiever zelfbeeld gekweekt (met succes!). Na mijn 28ste verjaardag dacht ik toch weer aan een verkleining.

De keuze was nu echter wel moeilijker geworden omdat ik ze eindelijk mooi vond en bij mijn rondingen vond passen. Maar de lichamelijke last werd er helaas niet minder op en een borstverkleining leek de enige mogelijkheid. Na deze beslissing kreeg ik echter een hoop nieuwe zorgen. Wat zou er met de gevoeligheid van mijn tepels gebeuren? Zou ik nog borstvoeding kunnen geven? Zou ik ze nog mooi vinden? Wat zou de reactie van mijn bedpartners zijn?

In de maanden voor de operatie stond mijn wereld in het teken van mijn borsten

In de maanden voor de operatie stond mijn wereld in het teken van mijn borsten. Ik zou zelf de ankermethode ondergaan waarbij er nog een paar zenuwen met de tepel verbonden zouden blijven. Hiermee zou ik nog steeds een significant verlies in gevoeligheid ervaren en later mogelijk geen borstvoeding kunnen geven. Andere opties zijn de sleutelgat methode en liposuctie, bij grotere borsten zal er echter voornamelijk voor de ankermethode gekozen worden.

De operatie ging beter dan ik had kunnen hopen. Ik heb maar 1 dag pijn gehad en de rest was vooral ongemakkelijk. Daarnaast heb ik geen complicaties gehad en het litteken heelde zonder problemen. Ik merkte meteen het verschil in gewicht: in totaal was er 1,1 kilogram  weggehaald en daarmee was het letterlijk een last die van mijn schouders viel. Het was helaas snel duidelijk dat ik inderdaad geen gevoel meer had in mijn tepels. Geen verassing, maar ik was desondanks wel een beetje teleurgesteld.

Na het herstel merkte ik meteen een enorm verschil in mijn zelfbeeld. Ik moest rouwen om mijn oude cup, omdat ik er ook trots op was, maar ik liep nu met opgeheven hoofd en schouders achteruit door het leven. Deze boost voel ik nog steeds, een jaar na dato. Het voelde enorm empowering om op deze manier aan mezelf te werken, om controle te hebben over mijn lichaam en gezondheid.

Ook in mijn seksleven heb ik nog geen enkele negatieve ervaring of reactie gehad. Ik mis de gevoeligheid in mijn tepels enorm, maar de kans is aanwezig dat deze nog langzaam terug kan komen. Van bedpartners heb ik alleen maar complimenten gehad, de littekens zie je bijna niet meer behalve in de plooi onderin en de vorm is erg mooi geworden. Ik laat ze met trots zien en geniet er met volle teugen van. Spijt? Geen moment!

Twijfel je over het nemen van een borstverkleining? Dan is de eerste stap contact opnemen met je huisarts. Vanuit daar kan je een doorverwijzing krijgen waarna je alle nodige informatie kan ontvangen om de juiste beslissing te maken.