Voyeurisme en humor

Afgelopen week werd ik beschuldigd van voyeurisme. En om heel eerlijk te zijn kon ik het niet ontkennen. Ik geniet ervan om naar anderen te kijken, om naar ze te luisteren en van alles over hen te weten te komen. Voyeurisme betekent dat je seksuele opwinding ervaart bij het zien van andere mensen, meestal in seksuele context. Nu gaat het bij mij wat ver om te beschrijven dat een zelfde effect bij mij optreed, maar het is wel ontzettend bevredigend als mijn nieuwsgierigheid er mag zijn. Binnen de context van mijn werk als seksuoloog, vind ik de term voyeur dan best op zijn plek.

Overigens is dit stukje humor vanuit een client een ontzettend belangrijk onderdeel voor de therapie. Psychotherapeut Esther Perel zei ons eens dat als een stel geen humor meer had samen, het dan veel lastiger zou zijn om de relatie nog te herstellen. De therapie omgeving kan dan een hele veilige omgeving zijn om weer voorzichtig wat humor te initiëren of uit te testen of er nog grapjes gemaakt mogen worden.

Maar humor kan ook een masker zijn, een vorm van vermijding en daarmee een bron van frustratie en irritatie. Alles altijd maar weglachen en het vooral niet serieus willen nemen. De grappenmaker zijn op een feestje is leuk, maar de grappenmaker zijn terwijl het om een serieus conflict gaat, kan funest zijn voor je relatie. Je denkt wellicht dat het geen kwaad kan, dat het onschuldige grapjes zijn, maar ondertussen voelt de ander zich niet gehoord, niet gezien, niet serieus genomen. En als er iets is dat we nodig hebben binnen een relatie, dan zijn het wel die drie elementen. En als die drie elementen voldoende aanwezig zijn, dán kan humor een extra verbinding brengen. Maar als het er onvoldoende is, kan het je relatie meer kwaad doen dan goed.

In humor zit een vorm van intimiteit die vaak wordt onderschat. Het is wel een belangrijk element waar veel mensen naar op zoek zijn binnen hun relatie, want als er humor is, is het tenminste niet altijd maar zwaarmoedig (voor de conflict vermijders heel belangrijk!) maar zelden zijn ze zich ervan bewust wat het voor verbinding met zich mee brengt. Samen oprecht lachen is minstens zo verbindend voor mensen, als samen kunnen huilen.

En niet alleen in de relatie tussen twee geliefden, maar ook in de relatie tussen een therapeut en een client. Samen lachen én samen huilen. Het maakt je mens, het vormt een verbinding, het is een vorm van intimiteit.

Maar wel wanneer beide lachen en beide voelen dat ze gezien worden, gehoord worden, serieus genomen worden.

Overigens is dit stukje humor vanuit een client een ontzettend belangrijk onderdeel voor de therapie. Psychotherapeut Esther Perel zei ons eens dat als een stel geen humor meer had samen, het dan veel lastiger zou zijn om de relatie nog te herstellen. De therapie omgeving kan dan een hele veilige omgeving zijn om weer voorzichtig wat humor te initiëren of uit te testen of er nog grapjes gemaakt mogen worden.

Maar humor kan ook een masker zijn, een vorm van vermijding en daarmee een bron van frustratie en irritatie. Alles altijd maar weglachen en het vooral niet serieus willen nemen. De grappenmaker zijn op een feestje is leuk, maar de grappenmaker zijn terwijl het om een serieus conflict gaat, kan funest zijn voor je relatie. Je denkt wellicht dat het geen kwaad kan, dat het onschuldige grapjes zijn, maar ondertussen voelt de ander zich niet gehoord, niet gezien, niet serieus genomen. En als er iets is dat we nodig hebben binnen een relatie, dan zijn het wel die drie elementen. En als die drie elementen voldoende aanwezig zijn, dán kan humor een extra verbinding brengen. Maar als het er onvoldoende is, kan het je relatie meer kwaad doen dan goed.

In humor zit een vorm van intimiteit die vaak wordt onderschat. Het is wel een belangrijk element waar veel mensen naar op zoek zijn binnen hun relatie, want als er humor is, is het tenminste niet altijd maar zwaarmoedig (voor de conflict vermijders heel belangrijk!) maar zelden zijn ze zich ervan bewust wat het voor verbinding met zich mee brengt. Samen oprecht lachen is minstens zo verbindend voor mensen, als samen kunnen huilen.

En niet alleen in de relatie tussen twee geliefden, maar ook in de relatie tussen een therapeut en een client. Samen lachen én samen huilen. Het maakt je mens, het vormt een verbinding, het is een vorm van intimiteit.

Maar wel wanneer beide lachen en beide voelen dat ze gezien worden, gehoord worden, serieus genomen worden.